Λόγω της θερμοχωρητικότητας (_{Ειδική θερμοχωρητικότητα (cp)Η θερμοχωρητικότητα είναι ένα φυσικό μέγεθος ειδικό για κάθε υλικό, το οποίο καθορίζεται από την ποσότητα θερμότητας που παρέχεται στο δείγμα, διαιρούμενη με την προκύπτουσα αύξηση της θερμοκρασίας. Η ειδική θερμοχωρητικότητα σχετίζεται με τη μονάδα μάζας του δείγματος.cp}) του δείγματος, η πλευρά αναφοράς (συνήθως ένα άδειο ταψί) θερμαίνεται γενικά ταχύτερα από την πλευρά του δείγματος κατά τη θέρμανση της κυψέλης μέτρησης DSC, δηλαδή η θερμοκρασία αναφοράς (_TR, πράσινο) αυξάνεται λίγο ταχύτερα από τη θερμοκρασία του δείγματος (_TP, κόκκινο). Οι δύο καμπύλες παρουσιάζουν παράλληλη συμπεριφορά κατά τη θέρμανση με σταθερό ρυθμό θέρμανσης - μέχρι να εμφανιστεί μια αντίδραση του δείγματος. Στην περίπτωση που παρουσιάζεται εδώ, το δείγμα αρχίζει να λιώνει στο _t1. Η θερμοκρασία του δείγματος δεν μεταβάλλεται κατά τη διάρκεια της τήξης- η θερμοκρασία της πλευράς αναφοράς, ωστόσο, παραμένει ανεπηρέαστη και συνεχίζει να παρουσιάζει γραμμική αύξηση. Όταν ολοκληρωθεί η τήξη, η θερμοκρασία του δείγματος αρχίζει επίσης να αυξάνεται και πάλι και, ξεκινώντας από το χρονικό σημείο _t2, παρουσιάζει και πάλι γραμμική αύξηση.

Το διαφορικό σήμα (ΔΤ) των δύο καμπυλών θερμοκρασίας παρουσιάζεται στο κάτω μέρος της εικόνας. Στο μεσαίο τμήμα της καμπύλης, ο υπολογισμός των διαφορών δημιουργεί μια κορυφή (μπλε) που αντιπροσωπεύει την ενδόθερμη διαδικασία τήξης. Ανάλογα με το αν η θερμοκρασία αναφοράς αφαιρέθηκε από τη θερμοκρασία του δείγματος ή αντίστροφα κατά τον υπολογισμό αυτό, η παραγόμενη κορυφή μπορεί να δείχνει προς τα πάνω ή προς τα κάτω στις γραφικές παραστάσεις. Το εμβαδόν της κορυφής συσχετίζεται με το θερμικό περιεχόμενο της μετάβασης (ενθαλπία σε J/g).