Słowniczek

Naprężenie plastyczne

Granica plastyczności jest definiowana jako naprężenie, poniżej którego nie występuje przepływ; dosłownie zachowuje się jak słabe ciało stałe w spoczynku i ciecz po ugięciu.

Wiele płynów rozrzedzanych ścinaniem można uznać za posiadające zarówno właściwości ciekłe, jak i stałe. W warunkach spoczynkowych lub zbliżonych do spoczynkowych płyny te są w stanie tworzyć sieci międzycząsteczkowe lub międzycząsteczkowe w wyniku splątania polimerów, asocjacji cząstek lub innych powiązanych interakcji. Obecność tej struktury sieciowej nadaje materiałowi głównie właściwości podobne do ciała stałego, związane z elastycznością. Wytrzymałość jest bezpośrednio związana z siłami międzycząsteczkowymi lub międzycząsteczkowymi (siła wiązania) utrzymującymi sieć razem, a tym samym z jej granicą plastyczności.

Jeśli zostanie przyłożone naprężenie zewnętrzne, które jest mniejsze niż granica plastyczności, materiał odkształci się elastycznie. Jednak gdy naprężenie zewnętrzne przekroczy granicę plastyczności, struktura sieci zapadnie się, a materiał zacznie płynąć jak ciecz.

Nowoczesne reometry mają wiele zalet w porównaniu z wczesnymi pomiarami pośredniej (ekstrapolowanej) granicy plastyczności. Reometr rotacyjny Kinexus firmy NETZSCH oferuje kilka różnych metod ilościowego pomiaru granicy plastyczności w zależności od rodzaju materiału. Zazwyczaj bezpośredni pomiar granicy plastyczności działa dobrze poprzez zwiększenie naprężenia przyłożonego bezpośrednio do próbki, aż materiał zacznie płynąć.