Reologia preparatów do stosowania miejscowego

Terapie miejscowe są powszechnie stosowane w leczeniu chorób skóry lub stanów zapalnych i podrażnień. Aktywne składniki, takie jak białka i biotworzywa, muszą być skutecznie dostarczane na powierzchnię skóry lub tkanki, a często także do głębszych warstw skóry. Mogą być również stosowane do tkanek innych niż skóra, takich jak krople do oczu na infekcje oczu lub aerozole do nosa na choroby układu oddechowego. Systemy dostarczania mogą występować w postaci kremów, balsamów, żeli, musów lub pianek, maści i roztworów. Sposób, w jaki są one formułowane, przechowywane i nakładane na skórę, zależy w dużej mierze od ich zachowania reologicznego.

Stabilność fizyczną, aby upewnić się, że produkt nie oddziela faz lub nie ulega synerezie, można przetestować na reometrze. Ważne jest sformułowanie tych zabiegów tak, aby miały odpowiednią lepkość dla rodzaju dolegliwości. Wpłynie to na sposób, w jaki produkt przylega do skóry, a tym samym na szybkość jego wchłaniania. Niezależnie od tego, czy chcemy maść o gęstszej konsystencji (lepkości), aby zapewnić większą barierę emolientową, czy krople o niskiej lepkości, aby były kompatybilne z tkankami, takimi jak oczy, uszy lub nos.

Poniższy wykres przedstawia porównawcze wyniki lepkości dla miejscowego balsamu, żelu i pianki. Pianka ma znacznie bardziej delikatną strukturę i granicę plastyczności niż żel i lotion. Może się to jednak różnić w zależności od rodzaju pianki i stanu, do którego jest przeznaczona. Jest to również prawdą w przypadku każdego miejscowego leczenia; właściwości reologiczne mogą się znacznie różnić dla każdego preparatu i ważne jest, aby były odpowiednie do zamierzonego zastosowania. Właśnie dlatego pomiar i zrozumienie reologii nowych preparatów ma tak kluczowe znaczenie.

Aby dowiedzieć się więcej o reologii emulsji i balsamów, możesz zapisać się na webinarium tutaj.